ŚNIEŻNA WOJNA

Przez okno tylko miga, śnieżna zadyma,

zimno głucho, ludzi w domach trzyma.

Nie daje nadziei, na dobre jutro…

Nawet w domu, trzeba włożyć futro!

Piecyk ze złości język płomienny chce wystawić zajadle!

Zgrzyta przy tym, bucha dymem szarym z komina, jakby był diabłem.

Ta rozwścieczona śniegu królowa nie pozostaje mu dłużna!

Strzela z kul śniegowych, biczem z wichru dom smaga, nie jest próżna!

W lodowym swym tańcu mrozi wszelakie rzeczy dookoła!

Wszystko jest już białe: ziemia, domy, każda topola goła!

Istne pandemonium, przetacza się przez wioskę,     

w ogniu piecyka, widać wielką troskę.

Jak tu wroga przepędzić?

Może go ognistym batem zbić?!

W kozi róg zapędzić!

Podjąwszy tę decyzję piecyk krzyczy: drewna!

Przecież ta zadyma nie jest nam potrzebna!

Zaraz ją przepędzimy i już!

I zostanie po niej tylko, lodowy kurz!

Brać ją, brać ją i już!

Niech zostanie po niej tylko lodowy kurz!

Brać ją, brać ją przecież jest tuż, tuż.

Zaraz jej wbijemy, ognisty nóż!

Jednak obeszło się bez wojny,

zadyma przestraszyła się  i w te pędy schowała pod chojny

I w końcu również stary piec zrozumiał,

że bez walki jest jak ulał.

            Mateusz Zieliński VIb